een nieuw leven

Nadat ik besefte eigenlijk zwaar ongelukkig te zijn met mijn leven, heb ik vorig jaar het roer stevig om gegooid. Hiermee begon mijn leven langzaam maar zeker een andere wending te nemen. Dat de grote offers die ik moest maken grote gevolgen zouden hebben lag natuurlijk in de lijn der verwachting. Ondanks dat dit in de basis juist het hele idee was, was het zeker geen gemakkelijke periode. Met deze gevolgen heb ik vooral de eerste paar maanden van dit jaar moeten worstelen.

van alles naar niks

Je hebt een huis. Je hebt een vaste baan. Je hebt een vrouw. Je hebt een auto van de zaak. Je hebt, in de basis, zekerheid. Dan verandert je toekomstbeeld. Mensen groeien onverenigbaar uit elkaar. Er volgt een scheiding. Je huis heeft plotseling een 'te koop'-bord in de tuin. Je bent zó diep ongelukkig met je baan geworden dat ontslag nemen niet eens meer een keuze is, maar de enige optie. Je oude toekomstbeeld is weggevaagd. Je zekerheid is weg. Een nieuw toekomstbeeld heb je (nog) niet. Opeens heb je niets meer. Dat is heel heftig. Voor mij was het echter noodzakelijk om veranderingen in mijn leven te kunnen forceren. Veranderingen die ik nodig had.

keuzestress

Hoe heftig, onzeker en ingestort mijn leven op dat moment ook is, het is op een bepaalde manier wel bevrijdend. Verlossend. Gek genoeg is die bevrijding ook overweldigend. Van het ene op het andere moment heb ik geen verplichtingen meer. Ik ben vrij van alles en kan letterlijk elke richting op die ik wil en dat is heel veel om te verwerken. Daardoor ontstaat er een soort van keuzestress. Wat moet ik nu kiezen? Waar doe ik op dit moment goed aan?

Deze extreme veranderingen in je leven, een soort crossroads, komen niet vaak voor. Dat zou ook niet goed zijn. Ik ben mij daarom erg bewust van het feit dat de keuzes die ik de komende tijd moet maken de rest van mijn leven bepalen. De druk om nu wél de juiste keuzes te maken is daardoor groot en ik ervaar dit dan ook als een enorme last op mijn schouders.

less is more

Gelukkig draait de wind spoedig en heb ik de wind weer vol in mijn zeilen. De voornaamste reden? De liefde. Of je nu in het romantische concept van de liefde van je leven gelooft of niet doet er niet toe. Ik dacht dat ik het concept van verliefd zijn en houden van echt snapte. Niet dus. Soms beleef je een bekend gevoel (liefde in mijn geval) extreem veel sterker dan dat je ooit dacht dat mogelijk was. Het overkwam mij. Onverwachts. Meer bleek ik ook niet nodig hebben.

Nu mijn hele leven zich enkele maanden geleden heeft verplaatst naar een kleine kamer en ik afscheid heb genomen van een materialistisch leven, merk ik pas hoe weinig ik nodig heb. Ik heb mijn liefde en mijn muziek. Meer is het niet. Inmiddels heb ik ook een heerlijke baan om alles mee te bekostigen, ook al is het een veel minder ambitieuze baan dan waar ik vroeger op zou hebben gemikt.

Less is more. Ik kan er werkelijk niet veel meer van maken.